Kelebeklerin Göcü

Mezarin basinda, anne dedigim mezar tasiyla dertlesiyordum;Tuhaf bir hafta gecirdim. Inan ömrüm boyunca karsilasmadigim bir sürü acayip hadise, birbiri ardina geldi. Alsinda buraya birkac gün sonra gelecektim, ama planlarda umulmadik bir degisiklik oldu. Bizim projede calisan birisi vardi, adi Tayfun. Intihar etmis. Neden böyle bir sey yaptigini bilmiyorum. Iste tuhaflik da bunun yüzünden oldu. Bana gelip abuk sabuk bir seylerden bahsetti. Pek kafama takmadim. Müfit Hoca ile ilgili delice düsünceleri vardi saniyorum. Kendisini öldürmek isteyenlerin oldugunu düsünüyormus. Aslina bakarsan anne, ben de pirelenmiyorum degil hani.Korkuyordum...Dünya ülkelerinin silahlanmaya ayirdigi bütcelerin büyüklügü hakkinda bir fikriniz var miSiz bu satirlari okurken bile, silah üreticileri hizla depolarini doldurmakla kalmiyor, silah baronlari mevduat hesaplarina her saniye milyonlarca dolar ekliyor.Üretilen bunca yüksek teknolojili savas aletlerine ne oluyorBir müzede sergilenmedigi cok acik...Sonucta üretilen her sey, satilmasi muhtemel ticari bir malzemedirÜlkeler, bu ölüm oyuncaklarina cilginlar gibi para harciyorlar. Yoksulluk ceken halklarina, ölümcül bir özgürlük vaat ediyorlar. Herkes sinsi bir paranoyanin pencesindeVe terapistleri, Silah ÜreticileriElimde kanit yok ama Oguzun intihar etmis olabilecegine ihtimal vermiyorum. Yükseklik korkusu yüzünden ucaga bile binemeyen birisi, bir otelin on besinci katina cikip, kendini balkondan asagiya birakmaz.Korkuyordum...