Eglence Evinde Kaybolanlar

Kendimi kücümseyen ben, özellikle paradokslara olan düskünlügümü kücümserim. Kötümserligi, narsisizmi, bencilligi, acimasizligi, sözcük oyunlarini ve benim daha temel egilimlerimden olan korkakligi kücümserim; kendinden nefret edenlerden, dolayisiyla kendimden, nefret ederim; kendine acimaya acimam yoktur ve bu yüzden bu ufak rezillikten muafimdir. Var oldugumdan süpheliyim. Ben olmanin sakasi yok. Özetle, ben ne anne babamdan biriyim ne de aklimdaki kisi. Insan benim hayret verici, güclü, muzaffer -bir diger deyisle kahraman gibi- olacagimi umardi. Ölü olacagimi umardi. Ben kendimse geleneksel olacagimi. Benim ben oldugum ortaya cikiyor. Kurtlara atilan her cocuk sonunda kahraman olmuyor Her hayatta kalan icin hayvan tuzaklariyla dolu bir dag; her Oedipus icin ahmaklarla dolu bir sehir var. Ilk sözcüklerim, ilk sözcüklerim degildi. Keske daha farkli bir sekilde baslamis olsaydim. Bu arada, bir adim yok. Tasidigim ad sahte degilse de yaniltici. Bunu da ben secmedim. Dünyaya getirilmeyi istedigimi hatirlamiyorum Aklima gelmisken, annem ve babam da istemediler. Öyle olsa bile. Ödesmek gerek. Cocuklar intikamdir.