Lato polarne

Mroczna, duszna nastrojowosc, wszedobylska sol, szum morza, ktory towarzyszy czytelnikowi podczas lektury, wreszcie wymowne gesty i spojrzenia - niektore nieczytelne, inne - wieloznaczne - to dotkliwy sztafaz Lata Polarnego. Czytelnik zostaje nagle wrzucony do jakies surrealistycznej gry, gdzie sprawa zycia i smierci jest wlasciwe odczytanie spojrzenia, stosowna interpretacja gestu. To proza czula i magnetyczna jak morze, ktore jest symbolem emocjonalnej osobowosci glownej bohaterki Kaj, ale tez metafora zagrozenia, grozba, ktora wisi nad ta rodzina. Taka jest milosc Kaj - zaborcza i piekna. Morze sprowadza niz na strony tej powiesci: wilgoc i plesn zalegaja sie wszedzie. Zycie i rozklad - obie te sfery przeplataja sie na kartach Polarnego lata. Wszystko tu ze soba kontrastuje: spokojny, rozsadny Kris i nieobliczalna, zwierzeca, cielesna Kaj. Kaj jest znikad, Kaj nie ma korzeni, Kaj to dziewczynka, ktora podrzucono w formie tobolka i obwieszczono, ze nalezy do rodziny. Wyrywanie pior bezbronnemu ptakowi, duszenie ropuchy w zamknietym sloiku, kolekcjonowanie much - wszystkie te zlowrogie, ponure zabawy Kaj sa sublimacja jej poczucia zagrozenia i obcosci w rodzinie, braku akceptacji i obawy przed odrzuceniem. Krzywda wyrzadzona tym zwierzetom kaze nam bac sie o Kaj.