Beybunlar Kanayacak

Fen edebiyat fakültesinin arka kisminda bulunan amfinin basamaklarinda oturmuslardi Senemle birlikte. Ders arasi oldugundan kampüsün önünde grup grup kümelenmisti insanlar. Kimisi kampüsün önünde acilan kitap standina dogru yürürken, kimisi de iceride ögretim görevlisinin yarida biraktigi dersi disariya tasirarak hummali bir tartismaya koyulmustu. Birkac kisi de sicak havanin kasvetinden ve bunalticiligindan kurtulmak amaciyla ladin tarzi kesilmis cam agaclarinin gölgesine siginmis, cimlerin gölgesinde yari uzanmis vaziyette oturmustu. Ders cikisi Senem aglamakli gözlerle karsisina dikilmis, Konusmamiz gerek. diyerek israrli bakislarini üzerine dikmisti. Okul cikisi konussak olmaz mi diye sormasiyla Senem, Hayir simdi diye üsteleyince, fakültenin arka tarafina düsen amfiye dogru yürümüslerdi. Yunan stili mimari yapili amfinin basamaklarina oturmus, Seneme bakiyordu simdi. Senem bir seyler anlatiyordu ona... Gözlerini Seneme cevirmis kah alnina düsen saclarina, kah aralanan dudaklarinin arasindaki düzgün simetrik görünümlü beyaz dislerine bakiyordu. Senemin gözlerinden akan yaslar yanaklarindan asagiya süzülüyordu. Aglamaktan pembelesmis yüzü gözyaslariyla islanmis, eliyle silmeye calistigi islaklik göz kapaklarinin degmesinden dudak ücgenine, elmacik cikintisindan yanagina yayilmis, yüzüne pespembe bir görünüm vermisti. Üzüldügü anlarinda Omega Melankolisi olarak tanimlanan alninda, burun kökünün üzerinde beliren kirisiklik ve gözlerindeki melankolik ifade ile Rojhata bakiyordu.Uzaktan uguldayan helikopter sesiyle birdenbire uyandi Rojhat.