Perize Ezan Vakti Beethoven

Gecenin ilk karanligi cökmek üzereydi. Perze okulda piyanonun basinda kendinden gecmiscesine Beethoven caliyordu. Son ölcüleri vurdu ve istedigi hazzin doruguna varmis gibi parmaklarini tuslarin üzerinde birakti, gözlerini kapadi. Ruhunda yeni degerlerin olustugunu ve firtinalarin estigini görüyordu. Bir mutluluk kapisinin önünde bekletildigini ve bu mutluluga sahip olmanin sinavindan gecirildigini saniyordu. Bu mutlulugun, eski varlik iddiasiyla catisabilecegi kuskusunu hissetmeye basladi. Bu duyguyu tanimlayamiyor, acikcasi, tanimak istemiyordu. Bir erkegin hayatinda olmanin bütünleyici bütün degerlerini zihninden geciriyor ve hepsinde kendisi icin yeterli sorumluluk ve tahammül olduguna inaniyordu. Bu bütünlük bazen, bölük pörcük dünyasinda yerini bulamiyor ve kendisini nereye oturtacagini kestiremiyordu. Karsisinda asilmasi gereken iki dag vardi. Birinin tepesinde Cavidan bagdas kurmustu; kimsenin gecmesine izin vermeyen eskiya gibi doruklara hükmediyordu. Ötekisinde Haldun, dagin eteginden ovaya uzayan düzlüge sehpasini kurmus bir ressam gibiydi. Ne ovanin bereketini, ne dagin ihtisamini görebiliyordu.