Jacqueline Burðardúfanna

Þaggið eftir gullnu hádegi í maí lá við friðsælu, vatnsríku göturnar í Leyden. Bara nægur gola dreifðist til að ryðla lauf öspanna, lime og víðir sem sveigðu skyggðu síkin. Borgin drukknaði í síestu eftir hádegi og fáir voru við það að taka eftir stráknum og stúlkunni leggja leið sína hratt í átt að miðjum bænum. Rétt fyrir framan þá götu flétturnar og steinbrýrnar skurð upp á bratta halla jarðar sem hækkaði í talsverða hæð. Hliðar þess voru klæddir lundum af ávaxtatrjám og frá tindi þess hrukkuðu múraða veggi einhvers löngu forláts virkis. Svo gamall og yfirgefinn var þessi turn að mikill eikartónn hafði vaxið upp inni í honum og yfirmúraða veggi hans. Ertu þreyttur, Gysbert? spurði stúlkan, grannur, gullhærður sautján ára, yngri bróðir hennar, drengur rúmlega fjórtán ára. Nei, Jacqueline, ég er sterk! Byrði af þessu tagi þreytir mig ekki! svaraði strákurinn og tók nýjum tökum á einhverjum stórum, kassalíkum hlut sem vafinn var í dökkt sjal, sem þeir báru á milli sín. Upp brattar hliðar hlíðarinnar sem þeir strituðu, týndust nú fyrir sjónum í lund ávaxtatrjáa, sem koma nú aftur fram nálægt daprum veggjum gamla bardagans. Pantandi fyrir andardrátt en hló glaðlega, lögðu þeir byrðina á jörðina og settust niður við hliðina á henni til að hvíla sig og líta til þeirra. Fyrir augum þeirra lá myndin af glitrandi skurðgötum borgarinnar, handan takmarka hennar teygði sanngjarna, frjóa sléttu Hollands og í litlu fjarska bláu línulausu hafinu. Augu Gysberts urðu þokukennd með söknuði.